“Nee, nee, nee.” Maggie De Block (Open VLD) is stellig tegen haar woordvoerder. “Gij moogt daar niet bij zitten, als ik over de liefde praat.” Dus druipt de woordvoerder af. Ik giechel. Zij ook. Als twee meisjes onder elkaar. “Ach ja, dat gaat niet. Laat vrouwen dat maar onder elkaar doen. Mannen moeten niet luistervinken.” Dus gaat de deur dicht en verschijnen de pretlichtjes in haar ogen. “De liefde. Ja, dat is schoon, hé. Weet je wat ik het schoonste vind? Samen wakker worden. Wij geven elkaar nog altijd een knuffel. Mijn dochter kon daar vroeger niet tegen. Dan stond ze ’s ochtends met haar twee staartjes in onze kamer. Boos. “Zeg, jullie knuffelkanonnen.” Eigenlijk zijn we dat nog altijd een beetje.” (lees verder onder de foto)

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Samen mijn verjaardag vieren 💋

Een bericht gedeeld door Maggie De Block (@maggiedeblock) op 28 Apr 2018 om 12:35 (PDT)

Jullie knuffelen nog vaak?

“Ja, elke ochtend pakken we elkaar vast.”

Dat is best bijzonder.

“Ja? Ik vind dat normaal. Weet je wanneer ik zo moet lachen? Als ik nog in bed lig en als ik mijn man hoor zingen in de douche. Ik hoor graag zijn stem. Ik vind dat liefde.”

Wat zingt uw man dan ’s ochtends?

“Dat wil je niet weten. (lacht) Dingen die hij zelf uitvindt. Dan denk ik: ja, dat is toch leuk, dat is mijn man.”

Hoe heeft u uw man leren kennen?

“Ik had op mijn zestiende wel een knuffelliefje op de volleybal, maar dat betekende niet zoveel. Dat verwaterde toen ik ging studeren voor arts. Na hem had ik een echt liefje, maar die was veel te bezitterig. Ik moest mijn beste vriend voor hem laten vallen en dat wou ik niet. En toen kwam Luc. Op een avond ging ik mee met mijn mama naar een speech van Willy De Clercq luisteren. Ik kende het bestuur van de VLD wel, die het organiseerde. Daar zaten alleen maar jongens. Ik wilde daar eigenlijk wel instappen. Quizzen en debatten organiseren, praten over de wereld, dat was iets voor mij. Luc was voorzitter. Op een dag namen we op een vergadering de standpunten door. Ik was het met iets niet eens. Zei dat ik wat bedenkingen had. Luc greep zijn kans en antwoordde: ‘Ja oké, maar dan gaan gij en ik daar eens alleen over praten. Op café.’ En zo geschiedde.”